ضبط مولتی‌ترک، که به نام‌های مولتی‌ترکینگ یا ترکینگ نیز شناخته می‌شود، یک روش ضبط صدا است که در سال ۱۹۵۵ توسعه یافت و این امکان را فراهم می‌آورد که منابع صوتی مختلف به صورت جداگانه ضبط شوند و حتی در زمان‌های مختلف، تا در نهایت یک اثر یکپارچه شکل گیرد. این تکنیک زمانی عملی شد که ایده ضبط همزمان سیگنال‌های صوتی مختلف بر روی یک نوار حلقه‌ای به واقعیت پیوست. هر ترک یک سیگنال خاص است که در ناحیه مخصوص خود بر روی نوار ضبط می‌شود، به‌گونه‌ای که سیگنال‌های دیگر در آن نوار تغییر نکرده و همزمان با سیگنال جدید پخش می‌شوند.
قبل از ظهور تکنولوژی مولتی‌ترکینگ، برای ضبط یک قطعه موسیقی نیاز بود که تمامی خوانندگان و نوازندگان همزمان در استودیو حضور داشته باشند و آن قطعه را به صورت کامل و بی‌عیب اجرا کنند. اما با ابداع این تکنیک، مهندسان صدا و تهیه‌کنندگان توانستند که بخش‌های مختلف صدای خوانندگان و نوازندگان را به صورت جداگانه ضبط کنند و این بخش‌ها را برای ساخت قطعه اصلی استفاده نمایند. مولتی‌ترکینگ این امکان را فراهم می‌کرد که ویژگی‌های مختلف سیگنال‌های صوتی به طور جداگانه تنظیم شوند، به طوری که مهندس صدا می‌توانست حجم صدا یا ویژگی‌های فرکانسی و پانورامیک هر منبع صوتی را به دلخواه تغییر دهد. همچنین این تکنیک به تهیه‌کنندگان این امکان را می‌داد که قطعات مختلف را دوباره ضبط کرده و اشتباهات را اصلاح کنند یا برای بهبود کیفیت، به راحتی صداگذاری کنند.
بعد از اختراع مولتی‌ترکینگ، استفاده از افکت‌های الکترونیکی مانند ریورب بر روی هر تراک جداگانه، مثلاً صدای خواننده، ممکن شد. این در حالی بود که پیش از آن، تهیه‌کنندگان نمی‌توانستند از افکت‌ها فقط بر روی یک سیگنال صوتی خاص استفاده کنند. اما مولتی‌ترکینگ نه تنها یک پیشرفت فنی در صنعت ضبط موسیقی بود، بلکه به هنرمندان و تهیه‌کنندگان این امکان را می‌داد تا صداهایی خلق کنند که پیش از این در استودیو یا خارج از آن قابل تولید نبود. به عنوان مثال، پس از ابداع این تکنولوژی، یک خواننده می‌توانست از صدای خود برای ایجاد هارمونی و چندصدایی استفاده کند و یک گیتاریست می‌توانست بخش‌های ریتم و تکنوازی را به طور جداگانه ضبط کند.
در دهه‌های ۸۰ و ۹۰ میلادی، ظهور سیستم‌های کامپیوتری شرایطی را فراهم کرد که هم ضبط و هم تولید موسیقی به دنیای دیجیتال وارد شوند و این امر انقلابی در صنعت تولید و انتشار موسیقی ایجاد کرد. در آغاز هزاره دوم، سخت‌افزار و نرم‌افزارهای مربوط به مولتی‌ترکینگ به اندازه‌ای پیشرفت کردند که مهندسان صدا و گروه‌های موسیقی می‌توانستند از آن‌ها در کامپیوترهای خانگی استفاده کرده و آثار حرفه‌ای تولید کنند.