مدیریت حقوق دیجیتال (DRM: Digital Rights Management) یک فناوری است که برای کنترل دسترسی و توزیع محتوای دیجیتال، مانند ویدیو و فایل‌های صوتی، استفاده می‌شود. در پخش آنلاین ویدیو، DRM برای حفاظت از حقوق مالکیت محتوا و کنترل دسترسی به محتوای ویدیویی است.
سیستم‌های مدیریت حقوق دیجیتال معمولاً از رمزنگاری برای حفاظت از محتوای ویدیویی استفاده می‌کنند، به طوری که محتوای ویدیو برای افرادی که کلید رمزگشایی ندارند، غیرقابل خواندن می‌شود. این کلیدها معمولاً توسط صاحبان محتوا کنترل می‌شوند، که می‌تواند دسترسی به محتوای ویدیو را بر اساس عواملی چون هویت کاربر، نوع دستگاه و موقعیت جغرافیایی محدود کند. این سیستم‌ها می‌توانند با سایر فناوری‌ها، مانند شبکه‌های تحویل محتوا (CDN) ترکیب شوند تا امنیت و قابلیت‌های اضافی، مانند جلوگیری از پخش غیرمجاز ویدیوهای دانلود شده، فراهم کنند.
چندین فناوری DRM مختلف وجود دارند که هر کدام ویژگی‌ها و محدودیت‌های خاص خود را دارند. برخی از سیستم‌های DRM پرکاربرد شامل FairPlay از اپل، Widevine از گوگل و PlayReady از مایکروسافت هستند. این سیستم‌ها می‌توانند با دستگاه‌ها و پلتفرم‌های مختلفی از جمله گوشی‌های هوشمند، تبلت‌ها، تلویزیون‌های هوشمند و مرورگرهای وب یکپارچه شوند.
در بسیاری از کشورها، قوانین به شدت استفاده از فناوری‌های مدیریت حقوق دیجیتال را کنترل می‌کنند. این قوانین به عنوان بخشی از قانون حق تکثیر دیجیتال ایالات متحده (DMCA) و دستورالعمل جامعه اطلاعاتی اتحادیه اروپا (Information Society Directive) اعمال می‌شوند.
نظرات مختلفی در مورد DRM وجود دارد. در حالی که دارندگان حقوق مولفین معتقدند که DRM برای حفاظت از دارایی‌های فکری ضروری است، مخالفان آن به مشکلاتی که DRM برای مصرف‌کنندگان قانونی ایجاد می‌کند و موانعی که برای نوآوری و رقابت ایجاد می‌کند، اشاره می‌کنند.