در ویدیو استریمینگ، Encoding Ladder به مجموعه‌ای از نسخه‌های کدگذاری‌شده ویدیو با رزولوشن ها و نرخ بیت‌های مختلف گفته می‌شود. این روش به ویدیو امکان می‌دهد به صورت پویا با شرایط دستگاه کاربر و شبکه مطابقت پیدا کند و بهترین تجربه استریم را فراهم کند.
ایجاد یک پله انکدینگ با گرفتن ویدیوی اصلی و انکودینگ آن در چندین رزولوشن و بیت‌ریت صورت می‌گیرد. این نسخه‌ها در یک ساختار شبیه پله سازماندهی می‌شوند، به طوری که بالاترین رزولوشن و نرخ بیت در بالای پله و پایین‌ترین آن‌ها در پایین قرار می‌گیرد. برای مثال، یک پله کدگذاری معمول ممکن است شامل نسخه‌هایی با رزولوشن‌های 1080p، 720p، 480p و 360p باشد که به ترتیب نرخ بیت‌هایی معادل 8Mbps، 4Mbps، 2Mbps و 1Mbps دارند.
هدف از این کار این است که ویدیو بر روی طیف گسترده‌ای از دستگاه‌ها، کیفیت مناسبی داشته باشد و به صورت روان پخش شود، در حالی که مصرف کلی پهنای باند را نیز به حداقل برساند. این هدف با ارائه چندین نسخه از ویدیو با رزولوشن‌ها و نرخ بیت‌های مختلف محقق می‌شود تا دستگاه کاربر بتواند نسخه‌ای که با قابلیت‌ها و شرایط شبکه‌اش بیشترین تطابق را دارد، انتخاب کند.
فناوری‌های استریم تطبیقی مانند HLS، DASH و CMAF از همین تکنیک استفاده می‌کنند. این فناوری‌ها با ترکیب رزولوشن و نرخ بیت ویدیو، در زمان واقعی بین نسخه‌های مختلف ویدیو در حین پخش جابه‌جا می‌شوند و به این ترتیب با دستگاه کاربر و شرایط شبکه تطبیق پیدا می‌کنند. ایجاد پله کدگذاری نیاز به زمان و توان محاسباتی زیادی دارد، اما این فرآیند برای تجربه نهایی کاربر بسیار حیاتی است.