در فناوری ویدیو، فریم به یک تصویر ثابت و مجزا گفته می‌شود که با پخش متوالی آنها، توهم حرکت ایجاد می‌شود. تصور کنید در گوشه صفحات یک دفتر، تصاویر پیوسته‌ای از یک توپ در حال حرکت را بکشید. در هر صفحه توپ کمی جابجا می‌شود. وقتی صفحات را سریع ورق می‌زنید، ذهن هنوز پردازش صفحه قبلی را تمام نکرده صفحه جدید را می‌بینید و این توهمی از یک توپ در حالت حرکت را ایجاد می‌کند. هر صفحه در این مثال، معادل یک فریم در ویدیو است.
فریم‌ها معمولاً با نرخ مشخصی نمایش داده می‌شوند که به آن نرخ فریم یا Frame Rate گفته می‌شود و بر حسب فریم بر ثانیه (FPS) اندازه‌گیری می‌شود. نرخ‌های فریم معمول شامل ۲۴، ۲۵، ۳۰ و ۶۰ فریم بر ثانیه است. هر چه نرخ فریم بالاتر باشد، حرکت در ویدیو روان‌تر به نظر می‌رسد.
در ویدیو استریمینگ، فریم‌ها توسط انکودر فشرده می‌شوند و سپس به بسته‌های کوچکتری از داده‌ها به نام فریم‌های ویدیویی یا GOP (گروه فریم‌ها) تقسیم شده و از طریق یک پروتکل استریم به پلیر ارسال می‌شوند. پلیر این فریم‌ها را از حالت فشرده خارج کرده و بعد به شکل یک ویدیو نمایش می‌دهد.
در فشرده‌سازی ویدیو، فریم‌ها به دو نوع تقسیم می‌شوند: فریم‌های I و فریم‌های P/B. فریم‌های I نمایانگر تصویر کامل هستند، در حالی که فریم‌های دیگر فقط اطلاعات تفاوت (تفاوت با فریم قبلی) را نگهداری می‌کنند. این نوع فریم‌ها با یکدیگر همکاری می‌کنند تا بدون کاهش چشمگیر کیفیت، نرخ بیت کلی ویدیو کاهش یابد.